Stel je voor: je komt ’s avonds in het donker thuis. Het eerste wat je doet is het licht aan doen. Tenminste, dat wil je. Maar de lichtschakelaar werkt niet, het blijft donker. Wat doe je dan? Je probeert het misschien nog een keer om je te verzekeren dat hij het echt niet doet. Maar dan leg je je er bij neer en gaat kijken wat er aan de hand is.
Hoe anders doen we het in relaties. En dit geldt voor zowel mannen als vrouwen.
Mannen
Vrouwen doen dingen anders als mannen. En soms is het voor een man ongelofelijk hoe onhandig een vrouw kan zijn. Bijvoorbeeld met kaartlezen of met computerzaken. (En ja, dat geldt niet voor iedereen…) Wat doet hij dan? Hij legt het uit. En de volgende keer weer. En de volgende keer weer. En hij snapt maar niet dat zij het niet snapt. Op een gegeven moment neemt dan de irritatie de overhand.
Vrouwen
Vrouwen verlangen andere dingen dan mannen. En soms lijkt een man maar niet te snappen dat zijn vrouw geen oplossingen wil, of een verklaring hoe het zit, maar gewoon een luisterend oor. En ze zegt hem dat. En nog een keer. En nog een keer. Zij snapt maar niet dat hij het nu nog steeds niet snapt. Op een gegeven moment denkt ze dan ‘laat maar’.
Als het dan een keer ter sprake komt, dan barst de bom: ‘Ik heb het je wel duizend keer gezegd. Maar je luistert gewoon niet! ‘
Wat gaat er mis?
Eigenlijk het hele eenvoudige gegeven dat je partner anders is als jij. Zo anders, dat wat voor jou vanzelfsprekend is, voor de ander dat volstrekt niet is. En op de één of andere manier lukt het je niet om dat te begrijpen. Niet uit onwil. Maar omdat je je gewoon niet kunt voorstellen dat de ander het niet kan begrijpen. Daarom hou je vast aan je eigen patroon en blijft proberen en proberen. Maar het werkt niet.
Natuurlijk, je kunt het bij de ander leggen, en uitleggen als onwil. Maar dat is het meestal niet. Meestal is het onvermogen: gewoonweg niet kunnen. Op de één of andere manier heeft de ander niet de antennes om het op te pakken. Hoe vanzelfsprekend het ook voor jou is.
Wat kun je doen?
Eigenlijk is het niet meer dan onder ogen zien dat de ander anders in elkaar zit. En goed beseffen dat wat voor jou vanzelfsprekend is, voor de ander blijkbaar heel lastig. Wat je er ook van vindt. Het is om te beginnen dus accepteren dat het zo is. En dat je daar mee van doen hebt.
Een tweede stap is om te onderzoeken hoe je de situatie kunt sturen zoals jij het wilt. Dat begint met het benoemen van het verschil.
Vrouwen
Vrouwen kunnen dat in ons voorbeeld doen door de man te helpen te begrijpen wat je nodig hebt. ‘Ik heb liever dat je geen oplossingen biedt, maar dat je gewoon luistert, ik wil het je gewoon vertellen. ‘. Dat klinkt eenvoudig, maar is al moeilijk genoeg om te doen. Zeker als je het al duizend keer hebt proberen uit te leggen. Je kunt het afspreken met elkaar. Als je weet dat dit vaker gebeurt, benoem het dan en spreek af dat je dit wilt zeggen. Het kost een jaartje, maar dan begint hij het wel te snappen …
Mannen.
Mannen kunnen in ons voorbeeld doen waar ze goed in zijn: de zaak praktisch oplossen. En dat betekent accepteren dat je vrouw zo is zoals ze is. En een alternatieve oplossing zoeken. Met de computer is dat dus gewoon liefdevol de problemen oplossen, met het kaartlezen je zaak goed voorbereiden zodat je er niet te afhankelijk van bent.
Het is niet eenvoudig, maar wel oplosbaar.
Soms zit je er jaren in vast. Maar je kunt er wel wat aan doen. Het belangrijkste is dat het niet helpt om het nog een keer te zeggen of de ander te verwijten. Het vraagt wel veel geduld om er mee om te gaan.
Maar ja, je wilt het toch liever goed hebben met elkaar? Daar ligt je keuze: wil je je gelijk halen en de ander terecht wijzen of wil je kijken hoe je er samen uit kunt komen. Zeg nu zelf: jij bent toch ook niet perfect?!