Het is erg leerzaam om te kijken naar stellen hoe ze met elkaar omgaan. Bij stellen die elkaar pas kennen zie je de verliefdheid er af spatten. Ze kijken elkaar veel aan. Ze glimlachen steeds naar elkaar en raken elkaar veel aan. Of beter: ze kunnen haast niet van elkaar af blijven. Dat heeft ook invloed op hoe ze er uitzien. Een vrolijk gezicht is nu eenmaal aantrekkelijker dan een verveeld of teleurgesteld gezicht. Bij een vrolijk gezicht stralen de ogen, zij zijn gefocust, de mond is breder, je ziet de tanden. Bij een boos of teleurgesteld gezicht trekken de mondhoeken vaak naar beneden, de blik is afgewend of naar beneden en vaak nog een frons op het voorhoofd er bij.
Je hebt hele uitgebluste stellen. Vaak zie je dat aan de manier waarop ze met elkaar praten. Wat kortaf, soms bij het lompe af. Ze kijken elkaar niet of nauwelijks aan. Meestal wordt er ook niet al te veel gesproken.
Je hebt stellen die vertrouwd zijn met elkaar. Ze kunnen prima los van elkaar zijn, maar zoeken bij tijden even oogcontact, of een hand raakt even aan. Je voelt als het ware de warmte en tegelijkertijd de rust.
En dan heb je natuurlijk nog de plagers. Stellen die elkaar graag plagen in woorden en daden. Het is als dat ze van elkaar houden en tegelijkertijd toch het lastig vinden om dat zo publiekelijk te laten zien of misschien zelfs wel te ervaren. Maar goed, dat zijn mijn gedachten er bij.
Door de jaren heen merk je dat je verandert in je relatie tot elkaar. Het begint (hopelijk) met veel liefde en verliefdheid. Maar dat verandert. Je leert elkaar steeds beter kennen en weet vaak al wat er komt. Je wordt gevoelig voor elkaars gebreken en tekortkomingen en probeert die te veranderen. Of je probeert je zelf te veranderen door je zo goed mogelijk te voegen naar de ander. Beide is onbegonnen werk.
Veranderen is onbegonnen werk.
De ander veranderen is sowieso haast onmogelijk, vaak bereik je het tegengestelde. Je wordt zelf een (beetje) bitch, een lomperik, een weetal of bemoeial, die steeds commentaar heeft op de ander. Je partner voelt dat feilloos aan en schermt zich af. En zo kom je in een cirkel van steeds meer duwen aan twee kanten van dezelfde deur: de één wil ‘binnendringen’ bij de ander om hem of haar te veranderen, de ander wil de ander buiten houden om zichzelf staande te houden.
Voegwerk is zwoegwerk.
Jezelf voegen naar de ander gaat op den duur ten koste van je zelfwaardering. Je put je zelf uit, je houdt je eigen verlangens en behoeften achter voor de ander. Uiteindelijk doe je je zelf daarmee chronisch tekort. Wat nog het meest lastig is, dat is dat je daardoor niet zichtbaar bent voor de ander in wat je werkelijk verlangt en wilt. Hij of zij voelt dat. En juist dat eigene van ieder mens, dat is wat je van elkaar verlangt. Want dat eigene van die ander, wat hem of haar zo speciaal maakt, jouw man of jouw vrouw, daar verlang je naar. Die wil je liefhebben en door diegene wil je lief gehad worden. En niet door iemand die steeds zichzelf aan het bewijzen is.
Ik heb door de jaren heen een ander weg ontdekt. En dat is dat je getrouwd bent met wie je wilt. Dat bedoel ik zo: wil je met een prinses getrouwd zijn? Behandel je partner dan als een prinses. (Ik ben een man, dus u begrijpt hoe ik aan dit voorbeeld kom… ) Wil je met een futloze man getrouwd zijn, behandel hem dan als zodanig…… Eenvoudig gezegd: hoe je je partner behandelt, hoe je hem of haar liefhebt, heeft een grote invloed op je relatie.
Natuurlijk, er speelt nog veel meer mee, alles in het leven kan roet in het eten gooien, of je juist op een goede weg zetten. Maar het leven is niet iets wat je alleen overkomt. En de kwaliteit van je relatie, zeker als de jaren voortgaan, is ook iets waar je grote invloed op hebt.