Ik was door mijn rug heen gegaan. Erg vervelend, je kunt niet zitten of staan. Maar het gaat wel weer over. Tenminste, dat is de bedoeling. Maar omdat ik jaren geleden al eens een hernia heb gehad en de pijn me daar toch wel veel aan deed denken was ik wat onzeker. Nu ben ik niemand die snel naar een huisarts ga. Dat was ten tijde van de hernia ook. We zouden met z’n tweeën naar Spanje met een goedkope bus en omdat we veel zouden gaan wandelen zouden de rugklachten ook wel voorbij gaan. Maar helaas, het werd steeds erger. Twee dagen in de bus op asperines was nog wel te doen, het is even doorbijten. Maar aangekomen in ons hotel kon ik nog weinig. Toen ik de volgende dag het toilet alleen nog maar kruipend kon bereiken was het toch wel tijd om een arts te raadplegen. De arts stelde vast dat ik een hernia had, en met een ambulance, speciaal vliegtuig en ligtaxi mocht ik weer huiswaarts. Het enige wat ik er van geleerd heb is om beter te luisteren naar mijn lijf en als mijn rug weer opspeelt om daar aandacht aan te besteden. Sinds ik ben gaan mountainbiken kan ik het aardig onder controle houden. En daar ben ik best trots op. Ik heb het weer in de hand.
En toen ging ik door mijn rug. Na een paar dagen kon ik zo goed als niet meer lopen. Omdat ik mijzelf er nog niet toe kon zetten om naar de huisarts te gaan heb ik het er maar op gewaagd en mijn vrouw gevraagd ‘wat vind je moet ik naar de huisarts gaan?’ Zo kwam ik bij de huisarts. Het was gelukkig geen hernia, maar ik kreeg te horen dat het nog wel even zou duren voordat de zaak hersteld zou zijn. Erg vervelend, want ik had twee dagen later nog een 2-uurs sessie therapie te geven en die zondag een kerkdienst te verzorgen. Nu, die 2-uur sessie, dat was duidelijk, dat zou het niet worden. En omdat het stel al een goed eind op weg was, kon het ook wel wat uitstel verdragen. Dus die heb ik afgebeld.
Maar dat andere die kerkdienst…. Vanwege de corona-epidemie zou het een digitale viering zijn, alleen te zien via internet. Dus ik bedacht dat ik alles gewoon in delen thuis kon opnemen en dan liggen monteren en aanleveren. Ik zou het wel redden. Alleen, mijn vrouw had aangeboden dat ze dienst wel kon overnemen. Ze was al bezig met de voorbereiding van een dienst die ze daarvoor kon gebruiken,dus geen probleem. Ik moest er nog een nachtje over slapen. Zowaar, de volgende dag lukte het me om tegen haar te zeggen: ‘Het is handiger dat jij hem overneemt. ‘
Ondertussen ging het langzaam beter, ik kon al weer een klein stukje lopen en even zitten achter de computer, als het niet te lang was, ging ook al weer. Maar de volgende twee-uurs afspraak stond er aan te komen. De volgende dag. Wat te doen? Het heeft me anderhalve dag gekost om er over na te denken. Ik wist dat het niet verstandig was. Dat het sowieso veel zou zijn, misschien wel te veel. En toch bleef ik maar zoeken of het toch niet mogelijk was. Uiteindelijk, op een moment dat ik weer bedacht dat het gewoonweg niet verstandig was, heb ik snel de telefoon gepakt om de afspraak te verzetten. Ik legde uit wat de reden was en kreeg als antwoord ‘Nee, dat moeten we niet doen. ‘. Zo eenvoudig was het. Ik ben naar mijn vrouw gelopen en heb haar gevraagd mij een schouderklopje te geven. Dat ik zo maar, zonder haar hulp te vragen, er in geslaagd was om af te bellen.
Jezelf te veel belasten met je zelf…
Nu is alleen nog maar de vraag waarom zulke onnozele dingen mij zo veel moeite kosten. Waarom te laat naar een dokter gaan, waarom zolang te twijfelen om iets uit handen te geven. Mijn vrouw zei: ‘ik doe het omdat ik de ander niet wil teleurstellen’. Dat is het bij mij niet. Bij mij is het dat ik altijd weer meen dat ik het zelf wel moet kunnen. En als het noodzakelijk is, dan kan ik dat ook wel. Dus eigenlijk is het meer, dat ik blijbaar toch elke keer weer ergens de behoefte heb om dat te bewijzen. Ik doe het dus voor mij zelf. Het heeft me ook veel goeds gebracht en gemaakt tot wie ik nu ben. Maar soms, en vaak juist als het even niet mee zit, dan doe ik het uiteindelijk niet voor mij zelf, maar eerder tegen mij zelf. Dat beseffen is een eerste stap. Het is dan erg handig om een tussenstapje te hebben en het uit handen te geven en aan je partner te vragen ‘wat vind jij? ‘