Vaak houden we meer van de ander dan we zelf beseffen. Pas als het mis gaat ontdek je dat pas. Als alle dingen gaan zoals ze gaan is het vaak een mengelmoes van vertrouwdheid, liefde en irritatie, vermoeidheid en plezier en alles daarbij. Een manier waarop we onze liefde vaak laten zien is dat we ons zorgen maken om de ander. Je ziet dat je partner moeite heeft op het werk, met ouders, met vriend(inn)en, of waar dan ook. En omdat je de ander graag het beste gunt wil je de ander dan juist bemoedigen en stimuleren om voor haarzelf/zichzelf op te komen. Op zich is daar niets mis mee. Alleen, het gebeurt nog wel eens dat we de ander dan bemoedigen of stimuleren zonder dat je partner daar behoefte aan heeft. Soms eenvoudigweg omdat het voor je partner al pijnlijk genoeg is.
Een voorbeeld. Je kunt een moeizame relatie met je vader of moeder of beiden hebben omdat ze je nog steeds bemoederen of commentaar geven of dingen doen die je kwetsen. En toch, je houdt van hen en je bent er al zo vaak tegenaan gelopen dat je het op de één of de andere manier hebt leren accepteren. Soms lukt het gewoonweg niet om het te veranderen. Het blijft pijnlijk, maar je kunt er mee leven. Alleen, je partner ziet dat je er last van hebt, dat het jou verdriet doet, of dat het je boos maakt. En dat wil hij/zij niet. Je zou kunnen zeggen het doet op hem/haar beurt ook pijn om jou zo te zien. En dan gaat de ander voor jou zorgen op een manier waarop je eigenlijk niet zit te wachten.
Voor veel mannen is dit echt een dingetje. Niet in de laatste plaats omdat mannen in hun zorg graag de problemen willen oplossen. Het is voor mij een al te bekende uitspraak in mijn werkkamer als de vrouw van een stel zegt ‘ik wil geen oplossingen’.
Het is niet alleen dat je ongevraagd advies geeft aan je partner. Meestal komt er op den duur nog wat bij. Je partner doet er niets mee en telkens wordt je er mee geconfronteerd dat je partner er last van heeft. Op den duur slaat dan je zorg om in irritatie of boosheid. Je bent ‘het gezeur zat’ omdat zij/hij er toch niets aan doet, dus dan moet je ook ophouden met zeuren. Of, maar het is eigenlijk het zelfde. Het is voor jouzelf te pijnlijk om steeds weer te zien of te moeten meemaken dat je partner er zo veel last van heeft. Soms zelf zoveel dat het jullie relatie ook beïnvloedt.
De zorg voor je partner is dan omgeslagen in boosheid. Je goed bedoelde steun wordt dan een extra verwijt die je partner er nog eens bij krijgt. Meestal werkt dat eerder verlammend dan dat het wat bijdraagt aan steun. Laat staan dat het iets oplost.
