Vreemdgaan

Vreemdgaan brengt een hoop ellende met zich mee. Voor de roes van verliefdheid, de ontdekking dat je wat anders wilt of de spanning van het verbodene krijg je allebei een rekening gepresenteerd.

Het meest zichtbaar is natuurlijk de gekwetstheid van degene die zich bedrogen weet. Dat gaat veel dieper dan je kunt bedenken. Het is vooral een fundamentele breuk in het vertrouwen naar je partner. Juist diegene aan wie je jezelf hebt blootgegeven – letterlijk en figuurlijk – blijkt dat vertrouwen te schenden. Het is alsof je tegen een muur leunt en plotseling valt die muur weg. Woede, verdriet ,  gekwetstheid.

De bedrogene

Er kan nog veel meer bij komen kijken. Je gaat jezelf  bevragen: hoe heeft het kunnen gebeuren. Vooral als het vreemdgaan al langere tijd heeft plaats gevonden, komt daarbij de vraag: hoe heb je het niet kunnen zien? Wat is er mis met je? Hoe heb je zo blind kunnen zijn. Nog diepers snijdt dat in als je omgeving wel wist van het vreemdgaan. Het gevoel van verraad is dan dubbel. Ze gingen met je om en wisten er van. Maar zeiden niets. Het kan je doodeenzaam maken. Het kan je een gevoel geven van onvoorstelbaar dom te zijn geweest. Heb je wat vermoed? Heb je het altijd ontkend?

De relatie

En dan natuurlijk de vraag naar je relatie. Waarin ben je tekort geschoten. Hoe boos je ook bent op de ander, je kunt je niet onttrekken aan het gevoel dat ook jij daarin iets hebt gedaan. Je bent immers zelf deel van jullie relatie.

De vreemdganger

Ook de vreemdganger zelf komt in een lastig parket waar je niet jaloers op hoeft te zijn. Je moet wel een hele koude kikker zijn wil je geen schuldgevoel hebben naar je partner. Je partner van wie je weet dat hij of zij je vertrouwt, je liefheeft. En in de alledaagse dingen en verplichtingen moet je doorgaan alsof alles o.k. is. Meestal is je partner ondanks het vreemd gaan nog steeds degene van wie je houdt en je mee verbonden voelt.

Verwarring

Al te vaak komt het voor dat de vreemdganger zelf niet begrijpt hoe het heeft kunnen gebeuren. Op de één of andere manier ben je de regie kwijt geraakt. Je bent in zee gegaan met een ander. Hoe heerlijk dat op zich ook kan zijn, er zit altijd die schaduw overheen van thuis. Van de angst dat het aan het licht zal komen omdat je weet dat de ellende dan pas echt op gang komt. Omdat je je partner niet wilt kwetsen. Het gevoel te moeten liegen, steeds weer dingen te moeten bedenken om het vreemdgaan verborgen te houden, gaat in tegen je eigen waarden, zeker tegen je zelfwaardering. En toch deed je het en  doe je het!  Hoe kan dat toch. Hoe kan je je zo verslingeren?

Een breuk forceren

Soms gaan mensen vreemd om een breuk te forceren met hun huidige partner. Ze zijn om de één of andere reden niet in staat om zich zelfstandig los te maken van de ander. Een affaire kan dan helpen. Zonder dat je daar bewust voor kiest. Je vlucht als het ware bij de ander en komt daarin in een proces waarin de breuk met je partner na veel ellende tot stand komt.

Een uitweg

Vaak is het vreemdgaan een uitweg uit de sleur waarin je bent geraakt met z’n tweeën. Opvallend is hoe vaak dat gebeurt na de geboorte van kinderen. De liefdesrelatie komt door de zorg en alles daar om heen zo onder druk te staan dat je elkaar uit het oog verlies. Niet uit het hart. Je blijft verbonden. Door je kinderen misschien wel meer dan ooit daarvoor. Alleen de sprankeling is weg. Je bent beiden aan het overleven.

Ellende

Hoe dan ook, in een langdurige relatie zijn er altijd periodes waarin je veel minder voor elkaar kunt betekenen omdat je omgeving veel van je vraagt. Er zijn dan zoveel verplichtingen die voorgaan dat je niet meer toekomt aan elkaar. Maar je houdt wel je behoeftes en verlangens. Ongemerkt staat dan de deur open en kan er zomaar iemand binnen stappen in je leven die jouw verlangens wel beantwoordt. En dan ga je voor de bijl. Je weet het en toch gebeurt het je. Je bent de regie kwijt. Beiden ben je ontwricht en dan is een goede voorspeller voor een hoop ellende en vruchteloze strijd.

Waarom?

Natuurlijk wil de bedrogene weten ‘waarom’. Alleen is daar niet altijd, misschien bijna nooit, een afdoend antwoord op te geven. Iedere verklaring roept een volgende vraag op. Je komt in een spiraal van aanklacht en verantwoording waaraan geen ontsnappen mogelijk lijkt. Elk antwoord klinkt als een verdediging. En elke verdediging is een onacceptabele rechtvaardiging van je handelen. Je kunt je fout erkennen, je schuld bekennen. En toch blijkt keer op keer dat dat ook niet helpt. De kwetsuur is te diep om met een ‘eenvoudig excuus’ te kunnen helen. Er komen te veel onbeantwoorde vragen bij die verbonden zijn met je boosheid en je gevoelens van verraad.

Wat kan je helpen om te voorkomen dat je in deze ellende belandt?

1. Een handvat wat je kan helpen in het contact met een ander is dit: als je toenadering maakt tot die ander vanuit je verlangen om intiemer contact te krijgen (meer vertrouwdheid, meer nabijheid, spanning), precies op dat moment  ga je een grens over. Ook al denk je dat je de regie kan houden. De ervaring leert dat je op een gegeven moment de regie kwijt bent. Maar dan is het al te laat.

2. Een tweede kans is openheid naar je partner. Dat is niet eenvoudig. Het kan ook een flinke ruzie opleveren waar niemand op zit te wachten. Maar het kan je helpen als je partner tegenover je staat. Soms heb je dat gewoon nodig.

Ben je vreemd gegaan, dan is de weg naar herstel meestal lang en pijnlijk. Het delen van je pijn en je onmacht roept alleen maar meer verdriet op. Maar je kunt er niet om heen. Wat wel perspectief kan bieden is als beide partners alleen verder willen met elkaar als de relatie kwalitatief verandert. Als je samen een diepere verbondenheid en een grotere openheid naar elkaar weet te vinden. Waarbij je beiden het gevoel hebt dat je meer tot je recht komt, voor jezelf en in relatie met je partner

Je kunt alleen trouw zijn aan de ander als je trouw bent aan jezelf.